 |
| Op weg naar het vliegveld, oma komt er al aan |
De volgende
dag varen we verder naar St Maarten en ankeren in Simpson Bay. Terug in
Nederland! (dachten we). Helaas spreekt men bij de douane geen Nederlands(?)
Het inklaren ging makkelijker dan we hadden verwacht vanwege erg slechte verhalen,
maar het is toch vreemd, dat we met Amerikaanse dollars moeten betalen. Waar
zijn we in hemelsnaam beland.
 |
| Onze nieuwe kano |
Wij zullen oma
de volgende middag van het vliegveld ophalen. ’s Morgens zet Coen de marifoon
met AIS ontvangst even aan om te kijken of er nog bekende boten in de buurt
liggen. Toeval wil dat het zeilersnetje per ongeluk op 16 wordt uitgezonden. Er
zijn hier in de carieb een behoorlijk fanatieke Amerikanen die her en der
netjes hebben opgezet. Wij luisteren even en ik kan het moeilijk verstaan omdat
de rest erdoorheen kibbelt, en dan gebeurt het………iemand op het netje biedt een
kano te koop aan, in een keer is het muisstil op de boot, want ik wil hem
oproepen. Ik kom er in eerste instantie niet doorheen en we horen lijdzaam
iemand anders wel contact maken, we luisteren stiekum mee met hun conversatie
en het blijkt dat deze mensen een nieuwe boot gaan kopen en dan eventueel een
kano daarop willen passen. Ik grijp mijn kans roep hem na het eind van dit
gesprek op en maak contact. Binnen 20 minuten hebben we een gesprek gehad, de
kano bekeken, proefgevaren, de kano op de boot gepast en een deal gesloten.
Vanaf nu hebben wij een KANO en niet zomaar een, maar een Malibu two Ocean XL.
 |
| Oma komt nog goed in de dinghy |
Oma
wilde graag een keertje meezeilen en zo biedt zich Sint Maarten aan. Goed te
bevliegen vanuit Nederland, oma springt met haar 78 jaar nog in de dinghy, nou
ja bijna! Op de boot moet oma wel even wennen aan temperatuur, tijdsverschil en
beweging. Wij hadden dit al ingecalculeerd de volgende dag niet te vertrekken
en dit blijkt wel nodig. Na een dagje bijkomen gaat het weer en neemt ze toch
maar een zeeziektepilltje en zo varen we weg uit St Maarten naar St Eustasius.
 |
| Mero voor anker voor Oranjestad |
Daar klaren we in, erg relaxed 2 minuten in en uit. Zo zien we dat graag. De
mevrouw is uiterst vriendelijk en spreekt keurig Nederlands. We betalen nog 20
US$ (ja ook hier!!!) voor de mooring fee in het marinepark. Deze jongeman
achter de balie is uiterst vriendelijk maar spreekt geen Nederlands. We krijgen
toch het gevoel een brief naar de minister te moeten schrijven over het
stopzetten van belastinggeld richting dit overigens mooie eiland.
 |
| De Klok luiden, wij waren erbij |
 |
| Lunch met frikandellen op St Eustatius |
We bezoeken
het dorpje oranjestad en bezichtigen het fort, mogen bij het slaan van de klok
zijn en gaan lekker lunchen bij the new fruittree, een aanrader. Super
bediening, lekker eten en uitermate vriendelijk. We mochten zelfs tijdens de
middagsluiting op hun terras blijven zitten en gebruikmaken van hun wifi. We
lopen terug naar de boot en doen onderweg nog wat boodschappen. Het is
behoor;ijk rollerig, maar wij slapen goed, Oma wat minder.
 |
| Oma zeilt in de Carieb |
De volgende
dag varen we verder naar St. Kitts en lekkere zeiltocht met ruime wind. We
komen onderweg in de verte de Beluga tegen, helaas hebben zij geen marifoon
aan, dus konden we geen contact krijgen. Naast het eiland St. Kitts draaid de
wind om en hebben we wind tegen, we maken een slag om te kijken of laveren een
optie is, maar de stroom en wind zetten ons te ver weg naar onze zin. Er is een
duidelijk oplossing, zeil neer en motor aan.
 |
| hoofd niet gebogen voor de vlag, wel voor de zon |
We hebben onze Perkins tenslotte
niet voor niets mee:). We ankeren voor de marina in Basse
Terre en eten en slapen op de boot, we zijn te laat om de douane en immigratie
nog te pakken te krijgen. (het is 17.15 uur en ze werken maar tot 19.00
uur.(nee dit is geen tikfout, het laatste cruiseship was net weg, dus zij ook)
De haven autoriteiten waren ook hier bijzonder vriendelijk, maar niet goedkoop.
Na achterlating van 37 US$, verzekerde de man ons dat we best aan land mochten
en dat we morgen maar even terug moesten komen voor het inklaren. Zo gezegd zo
gedaan. De volgende morgen gaan we vroeg de marina in en krijgen een goede
plaats aangewezen. Het aanleggen ging ………, nou ja wat minder goed dan normaal,
maar we zijn er toch gekomen. We komen nog een Engelse familie tegen van de
Fabiola en Mats speelt een tijdje met de jongens. We klaren in en informeren naar het treintje dat om het eiland zou
rijden. De weer uiterst vriendelijk mevrouw verteld ons lachend dat dat slechts
US$ 89,- per persoon kost, ik probeer nog 8 of 9 dollar. Maar nee, 89 US$. We
lachen, lopen snel door en regelen ’s middags een taxi die ons voor $75 euries
het hele eiland rondrijdt. We denken iets heel lelijks over die cruiseship
mensen die gewoon betalen en niet nadenken.
De volgende
dag vertrekken we uit de marina richting White house bay. Bij het afrekenen bij
het havenkantoor zijn er twee Franse boten. De havenmeester legt hen meerdere
malen uit dat de marina echt vol is. Dit kunnen ze moeilijk begrijpen. Ze gaan
uiteindelijk weg en ik ben aan de beurt. Ik vertel dat we gaan kijken bij
Whitehouse Bay, maar dat ik met mijn 78 jarige moeder graag terug zou willen
komen in de marina. De havenmeester kijkt me aan en zegt lachend “No problem,
man!” We varen naar Whitehouse bay, waar ook de Fransen liggen en liggen
eigenlijk prima, het rolt een beetje.Voor ons na zo’n lange tijd op de boot is
het geen probleem, maar oma slaapt niet echt lekker.
 |
| Ome Kees 43! het meeste is hier al op :) |
De volgende dag varen we
terug naar Basse Terre, waar we uitklaren taart kopen voor Ome Kees zijn 43ste verjaardag en gaan snel verder naar St
Eustasius, waar we de nacht gaan doorbrengen. Na weer een ietwat rollerige
nacht, slapen we prima en gaan vroeg op weg naar St.Martin, ditmaal naar de
Franse kant, we hebben vorige keer gezien dat dit. Leuker. Makkelijker en goedkoper
is. De Cedo Nulli ligt al op ons te wachten in de Marigot Bay. We ankeren vlak
naast ze, drinken weer de inmiddels bekende koffie en varen dan gezamenlijk
door de brug. De toer naar de Franse kant van de Lagoon is lastig, wij moeten
zelfs een keer losgetrokken worden door een langskomende dinghy. Uiteindelijk
komen we daar waar we willen, de Cedo Nulli ankert eerst en wij ankeren daarna
en knopen de boten aan elkaar. Zo kunnen Joris en Nicole met een gerust hart
naar Nederland vliegen. We gaan uit eten de volgende morgen worden koffers
gepakt en ik huur nog snel een auto om Joris, Nicole en oma Suus naar het
vliegveld te brengen en oma Mimi, opa, Mimi en Suzan op te halen. Het is een
Hyundai I10, dus dat wordt een paar maal rijden. Alles gaat goed de Nederlandse
ploeg gaat in het KLM vliegtuig, waar de Duitse ploeg uitkomt. Zij hebben daar
een huisje gehuurd en we gaan nu de volgende 2 weken Sint Maarten verkennen en
genieten van een huisje met zwembad….., toilet en douche……
Het is een beetje een raar eiland. Klein, maar toch gedeeld in tweeën. Aan de Franse kant spreken ze allemaal Frans en de meeste ook Engels, je ziet het Franse terug in de huizen, de gendarmerie en de vele restaurantjes (waar je ook eerlijk gezegd heel goed kan eten) en je betaald met Euro's. Aan de Nederlandse kant spreekt bijna niemand Nederlands. Engels is hier de taal. Je ziet van Nederland ook verder behalve de Heineken-reclames weinig terug en je betaalt hier in US-Dollars (?). Het eiland en zijn lokale bewoners schijnen zelfs weinig "eigen" cultuur te hebben en zo zie je hier ook weinig museums of dingen die wat met de historie van het eiland te maken hebben. Het enige wat wij dan ontdekt hebben (dank onze Canadese buren.....) is de heerlijke Guaveberry-Liquer. Wat zijn de cocktails hiervan lekker!!! Al met al zijn wij niet bijzonder onder de indruk geraakt van dit eiland. Zou het er misschien ook mee te maken hebben dat voor het eerst tijdens de hele reis iets van ons is gestolen? Zij hebben gewoon de peddels van onze dinghy gejat! Wij hadden nog veel geluk want van iemand anders was de hele dinghy weg. Wij kwamen 's avonds in het donker terug en vonden nog maar een halve houten peddel. Deze hebben wij dan maar als reserve meegenomen, gelukkig want de volgende dag brak het touwtje van de motor. Maar de wind stond richting de boot.......
