 |
| veel wind |
Nu zijn wij (de kinderen en Jasmin) al weer langer dan 3 maanden thuis. Tijd vliegt gewoon en zo
gaan de weken langs ons heen, zonder dat wij nog wat op de blog hebben gezet.
Dit kan natuurlijk niet!
Nadat wij thuis waren gekomen konden wij zo in huis intrekken
en gelukkig was onze huurder ontzettend keurig en wij vonden het huis zo terug
als wij het hadden achtergelaten. Ook met het weer boften wij – het was
prachtig en weken lang konden wij zelfs in Nederland van de zomer genieten.
Doordat wij in de zomervakantie terug kwamen konden de kinderen langzamerhand
weer wennen aan het huis, vriendjes, kermis en luxe voorzieningen zoals douchen…. Jule
herinnerde het huis nog maar amper. Zij vroeg aan Mette of zij wel kon laten
zien waar haar kamer was.
In week 5 van de vakantie kwam ook papa thuis en zo
konden wij de laatste week nog met z’n allen vakantie thuis vieren. Wel konden
wij zien dat de kinderen onwijs genoten weer thuis te zijn – zij wilden de
eerste weken niet van ons eiland af en iedere keer dat wij toch even weg
moesten was het discusseren over hoe lang en waarom. Maar wij hadden natuurlijk
ook onwijs leuke uitjes. Zo waren wij bij de bemanning van de Ostrea langs en vooral
Mare en Mats genoten een hele middag van elkaars gezelschap. Dankzij Mare zit
Mats nu ook op hockey en is er dol op! Spontaan kregen wij ook nog visite van
de Braziliaanse bemanning van de Soba. Voor het eerst hadden wij elkaar ontmoet met de kerst in Tobago. Zij waren naar Portugal gezeild, hebben
daar een busje gehuurd en toerden een paar weken door Europa. Het was weer
onwijs gezellig en zo moesten wij natuurlijk ook wat van Nederland laten zien
zodat wij aan een rondje Afsluitdijk een bezoek aan Frans en Janny van de
Shisco koppelden. Zij kennen de Soba ook en wij waren toch van plan om ook bij
hun een keertje langs te gaan. Het was zo gezellig dat de Shisco besloot om ’s
avonds onze kant weer op te komen en zo gingen wij nog met z’n allen BBQ’en.
Zo was ook de vakantie weer om en school begon. De
kinderen gingen gewoon zo naar school alsof zij niet een jaar weg waren
geweest. Ook met leren hebben zij prima kunnen aansluiten en dat geeft ons
onwijs veel rust! Wel moesten wij ouders al op het politiebureau verschijnen en
aangeven waarom wij zonder toestemming vertrokken waren. Dit hebben wij gedaan
en wachten nu af wat er gaat komen. Maar ja, dit jaar en de ervaringen pakt ons
niemand meer af. En aangezien de kinderen geen achterstand hebben opgelopen en
in Engels gewoon ver voorop lopen vinden wij het ook lastig de Nederlandse
schoolwet zo te accepteren. Jammer genoeg is Nederland het enige land in Europa
met zo een verouderde wetgeving….. Misschien zou dit onderwerp in plaats van de
Zwarte Pieten op het podium van de VN bediscusseerd kunnen worden…. Maar het blijft dus nog
afwachten.
Verder zitten wij weer volop in het allerdaagse ritme
(dit ging sneller als verwacht). Maar met 3 kinderen, school, sporten, bezoek
aan de tandarts/oogarts/logopedie en en en gaat het ook echt hard. Coen had wat
moeite om weer aan vaste wal te wennen, maar gelukkig kon hij zo zijn werk weer
oppakken en waren zij blij dat hij weer terug is. Dat scheelt als je zo kan
beginnen! Dank ook aan Hugo! Jij hebt gewoon ook weer voor een leuke doordeweeks
werkverblijf gezorgd en dat is fijn als iemand zo word verwelkomd!
Ook is om
ons heen bijna niets verandert. Eigenlijk heb je in zo’n jaar niets gemist en
kan je zo weer aansluiten – toen wij dit beseften vonden wij het ook een beetje
eng, maar ook dit feit stelt ons gerust en wij zijn blij dat wij het echt
gedaan hebben en niet gewacht tot dat de kinderen groot zijn! Het was gewoon
een heel spannend en leerzaam jaar met zijn “ups and downs” maar gelukkig geen
rare of enge dingen zoals schade aan de boot of bemanning en wij hebben op geen
enkel moment enge momenten meegemaakt. Het was gewoon zo als je het kan wensen.
Wel hebben wij veel leuke ervaringen opgedaan, veel geleerd over de oceaan en
zijn bewoners, de vulkanen kennen wij nu van binnen en buiten, de route van
Columbus en Vasco de Gama zijn wij in stukken gevolgd, wij hebben veel lekkere dingen
gegeten, en veel nieuwe vrienden gevonden. Zo hebben wij een hele “lijst” met
mensen met wie wij nog dolgraag willen afspreken om ze weer te zien. Dit alles
plus dat wij zien dat voor de kinderen duidelijk is geworden hoe leuk het is
met andere nationaliteiten op te varen, deze te leren kennen en hoe belangrijk
kennis van andere talen is - was de reis
waard! Het grappige is dat als wij dan gevraagd worden wat wel niet het leukste
was wat wij gezien hebben, wij allemaal zeggen dat dit Marokko was (zo dicht
bij….). Marokko blijft altijd een van de mooiste herinnering en de kinderen
hebben het er nog vaak over. Natuurlijk waren ook de dolfijnen, schildpadden,
roggen, octopussen en vooral de
walvissen erg indrukwekkend! Maar het landschap van Marokko, haar medina’s en
de onwijs vriendelijke mensen hebben ons stil laten worden. Het was echt de
sfeer van 1001 nacht.
 |
| walvis naarst de boot |
Nu proberen wij van deze “herinneringen” zo lang mogelijk
te knagen en ook het leven aan vaste wal weer te genieten! Wij concentreren ons nu op de Sint - want wij hebben nog een iemand die dit heeeeel belangrijk vindt.
Wij willen iedereen
bedanken die ons met onze reis gesteund heeft, want ook thuis heb je veel
mensen nodig die het een of ander voor je opvangen! Harry, Liset & Ed, Kees
&Ilanit , Oma Suus, Astrid & Stef, De Vinckhuysenschool (vooral Irma en
Astrid), Herman & Ineke jullie allemaal heeeeeel erg bedankt voor jullie
inzet! De Mero is opgeruimd (dank ook aan Elsmarij :-) ) en wordt nu winterklaar
gemaakt. Tevens staat zij te koop!
Tot slot zoals Mats grote held Freek (in het wild) zou
zeggen: LATER!
