donderdag 14 november 2013

Weer thuis


veel wind

Nu zijn wij (de kinderen en Jasmin) al weer langer dan  3 maanden thuis. Tijd vliegt gewoon en zo gaan de weken langs ons heen, zonder dat wij nog wat op de blog hebben gezet. Dit kan natuurlijk niet!
Nadat wij thuis waren gekomen konden wij zo in huis intrekken en gelukkig was onze huurder ontzettend keurig en wij vonden het huis zo terug als wij het hadden achtergelaten. Ook met het weer boften wij – het was prachtig en weken lang konden wij zelfs in Nederland van de zomer genieten. Doordat wij in de zomervakantie terug kwamen konden de kinderen langzamerhand weer wennen aan het huis, vriendjes, kermis en luxe voorzieningen zoals douchen…. Jule herinnerde het huis nog maar amper. Zij vroeg aan Mette of zij wel kon laten zien waar haar kamer was.

In week 5 van de vakantie kwam ook papa thuis en zo konden wij de laatste week nog met z’n allen vakantie thuis vieren. Wel konden wij zien dat de kinderen onwijs genoten weer thuis te zijn – zij wilden de eerste weken niet van ons eiland af en iedere keer dat wij toch even weg moesten was het discusseren over hoe lang en waarom. Maar wij hadden natuurlijk ook onwijs leuke uitjes. Zo waren wij bij de bemanning van de Ostrea langs en vooral Mare en Mats genoten een hele middag van elkaars gezelschap. Dankzij Mare zit Mats nu ook op hockey en is er dol op! Spontaan kregen wij ook nog visite van de Braziliaanse bemanning van de Soba. Voor het eerst hadden wij elkaar ontmoet met de kerst in Tobago. Zij waren naar Portugal gezeild, hebben daar een busje gehuurd en toerden een paar weken door Europa. Het was weer onwijs gezellig en zo moesten wij natuurlijk ook wat van Nederland laten zien zodat wij aan een rondje Afsluitdijk een bezoek aan Frans en Janny van de Shisco koppelden. Zij kennen de Soba ook en wij waren toch van plan om ook bij hun een keertje langs te gaan. Het was zo gezellig dat de Shisco besloot om ’s avonds onze kant weer op te komen en zo gingen wij nog met z’n allen BBQ’en.

 Zo was ook de vakantie weer om en school begon. De kinderen gingen gewoon zo naar school alsof zij niet een jaar weg waren geweest. Ook met leren hebben zij prima kunnen aansluiten en dat geeft ons onwijs veel rust! Wel moesten wij ouders al op het politiebureau verschijnen en aangeven waarom wij zonder toestemming vertrokken waren. Dit hebben wij gedaan en wachten nu af wat er gaat komen. Maar ja, dit jaar en de ervaringen pakt ons niemand meer af. En aangezien de kinderen geen achterstand hebben opgelopen en in Engels gewoon ver voorop lopen vinden wij het ook lastig de Nederlandse schoolwet zo te accepteren. Jammer genoeg is Nederland het enige land in Europa met zo een verouderde wetgeving….. Misschien zou dit onderwerp in plaats van de Zwarte Pieten op het podium van de VN bediscusseerd  kunnen worden…. Maar het blijft dus nog afwachten.
Verder zitten wij weer volop in het allerdaagse ritme (dit ging sneller als verwacht). Maar met 3 kinderen, school, sporten, bezoek aan de tandarts/oogarts/logopedie en en en gaat het ook echt hard. Coen had wat moeite om weer aan vaste wal te wennen, maar gelukkig kon hij zo zijn werk weer oppakken en waren zij blij dat hij weer terug is. Dat scheelt als je zo kan beginnen! Dank ook aan Hugo! Jij hebt gewoon ook weer voor een leuke doordeweeks werkverblijf gezorgd en dat is fijn als iemand zo word verwelkomd!

Ook is om ons heen bijna niets verandert. Eigenlijk heb je in zo’n jaar niets gemist en kan je zo weer aansluiten – toen wij dit beseften vonden wij het ook een beetje eng, maar ook dit feit stelt ons gerust en wij zijn blij dat wij het echt gedaan hebben en niet gewacht tot dat de kinderen groot zijn! Het was gewoon een heel spannend en leerzaam jaar met zijn “ups and downs” maar gelukkig geen rare of enge dingen zoals schade aan de boot of bemanning en wij hebben op geen enkel moment enge momenten meegemaakt. Het was gewoon zo als je het kan wensen. Wel hebben wij veel leuke ervaringen opgedaan, veel geleerd over de oceaan en zijn bewoners, de vulkanen kennen wij nu van binnen en buiten, de route van Columbus en Vasco de Gama zijn wij in stukken gevolgd, wij hebben veel lekkere dingen gegeten, en veel nieuwe vrienden gevonden. Zo hebben wij een hele “lijst” met mensen met wie wij nog dolgraag willen afspreken om ze weer te zien. Dit alles plus dat wij zien dat voor de kinderen duidelijk is geworden hoe leuk het is met andere nationaliteiten op te varen, deze te leren kennen en hoe belangrijk kennis van andere talen is -  was de reis waard! Het grappige is dat als wij dan gevraagd worden wat wel niet het leukste was wat wij gezien hebben, wij allemaal zeggen dat dit Marokko was (zo dicht bij….). Marokko blijft altijd een van de mooiste herinnering en de kinderen hebben het er nog vaak over. Natuurlijk waren ook de dolfijnen, schildpadden, roggen, octopussen  en vooral de walvissen erg indrukwekkend! Maar het landschap van Marokko, haar medina’s en de onwijs vriendelijke mensen hebben ons stil laten worden. Het was echt de sfeer van 1001 nacht.
walvis naarst de boot
 Nu proberen wij van deze “herinneringen” zo lang mogelijk te knagen en ook het leven aan vaste wal weer te genieten! Wij concentreren ons nu op de Sint - want wij hebben nog een iemand die dit heeeeel belangrijk vindt.

 Wij willen iedereen bedanken die ons met onze reis gesteund heeft, want ook thuis heb je veel mensen nodig die het een of ander voor je opvangen! Harry, Liset & Ed, Kees &Ilanit , Oma Suus, Astrid & Stef, De Vinckhuysenschool (vooral Irma en Astrid), Herman & Ineke jullie allemaal heeeeeel erg bedankt voor jullie inzet! De Mero is opgeruimd (dank ook aan Elsmarij :-) ) en wordt nu winterklaar gemaakt. Tevens staat zij te koop! 

Tot slot zoals Mats grote held Freek (in het wild) zou zeggen: LATER!