La Gomera – Kaapverden

Rond 17 uur lagen we in de haven van La Gomera. Hier lagen ook al de Flying Circus en de Ile du Nord. De Flying Circus hadden we al een tijdje niet gezien en zo was het echt feest! Vooral de jongens hebben van elkaar genoten. La Gomera is dan ook heel anders dan de eilanden die wij tot nu toe gezien hebben. Wel weer heel veel bergen, maar deze keer met veel groen erbij. Terwijl een heleboel planten door een bosbrand vernietigd zijn.

We hebben dinsdag een auto gehuurd en zijn het hele eiland rondgereden. En jullie raden het niet: regen, regen, regen. 

Dat was best spannend want de wegen zijn op zich heel goed op dit eiland, maar door de regen wordt de grond weggespoeld en je zag dus heel grote rotsen op de weg liggen of de weg was gewoon met kleiachtige grond overspoelt of door een riviertje overstroomt. Dat was op sommige plekken even voorzichtig rijden. Gelukkig hebben we zonder problemen een prachtig eiland bezocht. De dagen erna volgden elkaar snel op met inkopen doen, school en wachten op het goede weer voor de oversteek. Woensdag avond was er nog een “klein”feestje bij onze buren Flying Circus, Irma was jarig. Het was nat en er stond veel wind, gelukkig hadden wij nog twee zonnetenten, die prima dienst deden op de flying circus als regen- en windscherm De BBQ was evengoed fantastisch! 

Zaterdag 10 november 11.45 gaan we dan voor onze tot nog toe grootste oversteek, 750 mijl. Er zijn al een aantal boten voor ons vertrokken, dus die willen we snel inhalen J.We hopen een klein beetje om donderdag aan te komen. Er staat erg veel wind als we weggaan en de kinderen worden snel zeeziek. Dus we beginnen rustig met alleen de genua, we maken vaart genoeg, zo halen we donderdag wel. Om 15.20 komt er een bericht over de VHF van de Annalena, het lummelbeslag (wat giek en mast bij elkaar houdt) is gebroken, met zes dagen voor de boeg besluiten ze om op de motor terug te varen naar La Gomera. Wij als laatste hebben ook nog contact met de haven en de Mare Liberum zal ze bij terugkomst opvangen. Even schrikken. Net als de eerste schrik verdwenen is meldt Paul van de Harmattan dat hij bijna op een walvis gevaren is. Als dit geen slecht begin is, gelukkig bleef het erbij en zijn we allemaal heel alert voor containers, walvissen en andere ronddrijvende zooi. Zondag begint erg rustig, het zeil klappert zelfs. Als er wind komt, komt ze uit een ander hoek en wil ons grootzeil gijpen, we hebben een gijppreventer (apparaat wat gijpen rustig laat verlopen, een touw die 3 maal over een schijf gespannen is, als de spanning eraf gehaald wordt glijdt hij langzaam naar de andere zijde), maar daarvan breekt het touw, gelukkig is iedereen in de kuip of beneden dus gebeurd er niets. Er lijkt ook niets kapot. Enkele momenten later bleek wel de rail op het kajuitdak te zijn verschoven, dus hebben we het grootzeil ingehaald en gaan we alleen op de genua verder om schade te voorkomen. De boot loopt prima alleen op de genua en we blijven de hele weg op marifoonafstand van de Harmattan, wat natuurlijk voor de nodige afleiding zorgt. Als we de motor willen starten om wat stroom te draaien, weigert deze dienst. Wat krijgen we nu? Rustig alles bekijken en bedenken (samen met harmattan en acapella, die dan nog in de buurt vaart). De volgende morgen van alles geprobeerd, noodstarter, klap tegen startmotor/relais en nog vele andere zaken. Uiteindelijk de accupool samen met de serviceaccu’s gebonden en toen bleek het toch net genoeg om onze trouwe Perkins aan te laten slaan, wat een opluchting wat heel wat leek bleek, gelukkig, niets bijzonders.

Donderdag 15 november 4.26 18 56.442 N 22 00.156 W, ik loop naar buiten om te kijken naar scheepvaart en om te zien of de Harmattan nog achter ons vaart. Op het moment dat ik ga zitten op het kajuitdak en de kijker optil, KNAL vlak boven mij een giga knal op de giek. Ik schrik mij wezenloos en mijn hart slaat 10 slagen over, als ik weer mezelf ben grijp ik de zaklamp en ga op zoek, hopende een vliegende vis te vinden, eerst binnen, niets, dan buiten, niets…….. ik schijn nog een keer en ja hoor een vliegende vis van een centimeter of 20 die vlak boven mijn hoofd een doodsmak tegen de giek maakt. Geloof mij, midden op de oceaan ‘s nachts om 4.26 een gigaknal boven je hoofd op de giek is niet lachen! (voor de nieuwsgierigen: ik heb niet in mijn broek geplast van angst).

Vrijdag 16 november 10.00 uur aankomst Palmeira, Sal, Kaapverden. Weer een hele stap. Maanden geleden vertelde ik mijn buurman in Middelburg dat ik nog nooit zo ver met de boot geweest was J nu ruim 5 maanden verder liggen we op de Kaapverden.

We melden ons samen met de Harmattan bij de maritieme politie en moeten dan voor de visa’s naar de luchthaven, we nemen een locale taxibus die 5 euro kost, ja ook voor 2 volwassenen en 3 kinderen, en rijden naar de luchthaven. Na het invullen van wat papiertjes en het betalen van, jaja, 5 euro; gezin met 5 personen kost precies gelijk als Paul, die alleen reist. En dan komt het leuke van Afrika boven: 2 mannen 3 kinderen en 6 paspoorten????(Jasmin was op de boot gebleven) vreemd. Na een korte uitleg werden alle paspoorten keurig gestempeld en waren we klaar, probeer op Schiphol maar eens een paspoort te laten stempelen van iemand die niet mee is! Wat ons na Marokko ook hier opvalt is dat de mensen bijzonder vriendelijk en hulpvaardig zijn.

We blijven een aantal dagen in de baai van Palmeira liggen en hebben weer wat gezellige avonden op de kant, voordat we verdergaan richting Santa Maria aan de zuidkant van Sal. We vertrekken gelijk met de Harmattan en de Blue’s. Na een zeiltochtje van 3 uurtjes gaan we daar voor een parelwit strand voor anker. Santa Maria is een toeristenoord waar ze een heel leuk strand hebben. Hier blijven we ook bijna een week. 

 

Mats "vangt" een vis en laat zich gewillig fotograferen op de pier met "zijn" vis.

Na een van onze landingen aan de pier, terwijl we kijken naar de vissers die hun vangst binnenbrengen en schoonmaken, word ik op mijn schouder getikt met de woorden “he Coen, jij hier” een jongen waarmee ik al 12 jaar over heel de wereld heb samen gewerkt staat daar met zijn vriendin. Da’s toeval. We drinken samen een kopje koffie en praten wat bij. Hierna gaan we opnieuw naar het strand waar we ons opperbest vermaken. De volgende dag komen we Jan en Paulien weer tegen en besluiten te gaan BBQ’en bij hun appartement. 

Jan regelt Morene, Coen haalt een Amber Jack???? We komen bepakt en bezakt uit de dinghy, met Paul van de Harmattan en gaan met Jan mee die ons op komt halen. We hebben een hele gezellige avond met veel lekker eten, een zwembad voor de kinderen en niet te vergeten een echte douche! Voor we weggaan douchen we allemaal nog snel, dit kan wel weer eens een tijdje gaan durenJ Jan en Paulien nogmaals bedankt!!!

Zondag 25 november verlaten we het eiland Sal en gaan richting Sao Nicolau, we zijn er intussen achtergekomen dat Boa Vista en Maio niet zo een heel goed plan zijn vanwege de ankerplekken. Na een nachtje doorzeilen laten we maandag 26 november om 14.30 het anker zakken bij Tarrafal, Sao Nicolau.

Dit eiland is weer veel donkerder met zwarte stranden. Het laat ons een beetje aan La Gomera denken. Het is hier nog niet zo toeristisch – terwijl hier een ontzettende bouwboom heerst. Je ziet heel veel grijze gebouwen, deze zijn nieuw, want er zit nog geen verf op. Je ziet wel dat wij nu in Afrika zijn aangekomen. La Gomera was dan nog duidelijk Europees. Maar ook hier vinden wij weer een Loja Chino (Chinese winkel). Tot nu toe in ieder land en in ieder nog zo klein dorpje vind je een Chinese winkel die van alles verkoopt. De Chinezen zijn echt  DE  wereldveroveraars.

De volgende dag huren we samen met Paul een Taxi-bus en laten ons het eiland rondrijden. Er ligt een splinternieuwe weg rond het eiland en zo kom je heel goed bij de dorpjes. Toen we ’s middags door een van de dorpjes richting de taxi lopen raken we toevallig in gesprek met een Kaapverdiaan die heel lang in Nederland woont. Hij is nu met pensioen en bouwt nu naast het huis van zijn tweelingbroer een eigen huis. Hij nodigt ons spontaan uit om in zijn huis wat te komen drinken. Dit doen wij dan ook en genieten van zijn gastvrijheid. Er zijn hier op de Kaapverden veel mensen die in Nederland gewerkt hebben. Hij vertelt ons dat alleen in Rotterdam 20.000 Kaapverdianen zijn! Het hele eiland Sao Nicolau heeft maar 20.000 inwoners! Helaas moesten wij dan ook weer richting onze boot want onze chauffeur had een beetje haast, hij moest nog naar de avondschool….