Oma Suus komt!

Op weg naar het vliegveld, oma komt er al aan

De volgende dag varen we verder naar St Maarten en ankeren in Simpson Bay. Terug in Nederland! (dachten we). Helaas spreekt men bij de douane geen Nederlands(?) Het inklaren ging makkelijker dan we hadden verwacht vanwege erg slechte verhalen, maar het is toch vreemd, dat we met Amerikaanse dollars moeten betalen. Waar zijn we in hemelsnaam beland.

Onze nieuwe kano

Wij zullen oma de volgende middag van het vliegveld ophalen. ’s Morgens zet Coen de marifoon met AIS ontvangst even aan om te kijken of er nog bekende boten in de buurt liggen. Toeval wil dat het zeilersnetje per ongeluk op 16 wordt uitgezonden. Er zijn hier in de carieb een behoorlijk fanatieke Amerikanen die her en der netjes hebben opgezet. Wij luisteren even en ik kan het moeilijk verstaan omdat de rest erdoorheen kibbelt, en dan gebeurt het………iemand op het netje biedt een kano te koop aan, in een keer is het muisstil op de boot, want ik wil hem oproepen. Ik kom er in eerste instantie niet doorheen en we horen lijdzaam iemand anders wel contact maken, we luisteren stiekum mee met hun conversatie en het blijkt dat deze mensen een nieuwe boot gaan kopen en dan eventueel een kano daarop willen passen. Ik grijp mijn kans roep hem na het eind van dit gesprek op en maak contact. Binnen 20 minuten hebben we een gesprek gehad, de kano bekeken, proefgevaren, de kano op de boot gepast en een deal gesloten. Vanaf nu hebben wij een KANO en niet zomaar een, maar een Malibu two Ocean XL.

Oma komt nog goed in de dinghy

Oma wilde graag een keertje meezeilen en zo biedt zich Sint Maarten aan. Goed te bevliegen vanuit Nederland, oma springt met haar 78 jaar nog in de dinghy, nou ja bijna! Op de boot moet oma wel even wennen aan temperatuur, tijdsverschil en beweging. Wij hadden dit al ingecalculeerd de volgende dag niet te vertrekken en dit blijkt wel nodig. Na een dagje bijkomen gaat het weer en neemt ze toch maar een zeeziektepilltje en zo varen we weg uit St Maarten naar St Eustasius. 

Mero voor anker voor Oranjestad

Daar klaren we in, erg relaxed 2 minuten in en uit. Zo zien we dat graag. De mevrouw is uiterst vriendelijk en spreekt keurig Nederlands. We betalen nog 20 US$ (ja ook hier!!!) voor de mooring fee in het marinepark. Deze jongeman achter de balie is uiterst vriendelijk maar spreekt geen Nederlands. We krijgen toch het gevoel een brief naar de minister te moeten schrijven over het stopzetten van belastinggeld richting dit overigens mooie eiland. 

De Klok luiden, wij waren erbij

Lunch met frikandellen op St Eustatius

We bezoeken het dorpje oranjestad en bezichtigen het fort, mogen bij het slaan van de klok zijn en gaan lekker lunchen bij the new fruittree, een aanrader. Super bediening, lekker eten en uitermate vriendelijk. We mochten zelfs tijdens de middagsluiting op hun terras blijven zitten en gebruikmaken van hun wifi. We lopen terug naar de boot en doen onderweg nog wat boodschappen. Het is behoor;ijk rollerig, maar wij slapen goed, Oma wat minder.

Oma zeilt in de Carieb

 De volgende dag varen we verder naar St. Kitts en lekkere zeiltocht met ruime wind. We komen onderweg in de verte de Beluga tegen, helaas hebben zij geen marifoon aan, dus konden we geen contact krijgen. Naast het eiland St. Kitts draaid de wind om en hebben we wind tegen, we maken een slag om te kijken of laveren een optie is, maar de stroom en wind zetten ons te ver weg naar onze zin. Er is een duidelijk oplossing, zeil neer en motor aan. 

hoofd niet gebogen voor de vlag, wel voor de zon

We hebben onze Perkins tenslotte niet voor niets mee:). We ankeren voor de marina in Basse Terre en eten en slapen op de boot, we zijn te laat om de douane en immigratie nog te pakken te krijgen. (het is 17.15 uur en ze werken maar tot 19.00 uur.(nee dit is geen tikfout, het laatste cruiseship was net weg, dus zij ook) De haven autoriteiten waren ook hier bijzonder vriendelijk, maar niet goedkoop. Na achterlating van 37 US$, verzekerde de man ons dat we best aan land mochten en dat we morgen maar even terug moesten komen voor het inklaren. Zo gezegd zo gedaan. De volgende morgen gaan we vroeg de marina in en krijgen een goede plaats aangewezen. Het aanleggen ging ………, nou ja wat minder goed dan normaal, maar we zijn er toch gekomen. We komen nog een Engelse familie tegen van de Fabiola en Mats speelt een tijdje met de jongens. We klaren in en informeren  naar het treintje dat om het eiland zou rijden. De weer uiterst vriendelijk mevrouw verteld ons lachend dat dat slechts US$ 89,- per persoon kost, ik probeer nog 8 of 9 dollar. Maar nee, 89 US$. We lachen, lopen snel door en regelen ’s middags een taxi die ons voor $75 euries het hele eiland rondrijdt. We denken iets heel lelijks over die cruiseship mensen die gewoon betalen en niet nadenken.

De volgende dag vertrekken we uit de marina richting White house bay. Bij het afrekenen bij het havenkantoor zijn er twee Franse boten. De havenmeester legt hen meerdere malen uit dat de marina echt vol is. Dit kunnen ze moeilijk begrijpen. Ze gaan uiteindelijk weg en ik ben aan de beurt. Ik vertel dat we gaan kijken bij Whitehouse Bay, maar dat ik met mijn 78 jarige moeder graag terug zou willen komen in de marina. De havenmeester kijkt me aan en zegt lachend “No problem, man!” We varen naar Whitehouse bay, waar ook de Fransen liggen en liggen eigenlijk prima, het rolt een beetje.Voor ons na zo’n lange tijd op de boot is het geen probleem, maar oma slaapt niet echt lekker. 

Ome Kees 43! het meeste is hier al op :)

De volgende dag varen we terug naar Basse Terre, waar we uitklaren taart kopen voor Ome Kees zijn 43ste verjaardag en gaan snel verder naar St Eustasius, waar we de nacht gaan doorbrengen. Na weer een ietwat rollerige nacht, slapen we prima en gaan vroeg op weg naar St.Martin, ditmaal naar de Franse kant, we hebben vorige keer gezien dat dit. Leuker. Makkelijker en goedkoper is. De Cedo Nulli ligt al op ons te wachten in de Marigot Bay. We ankeren vlak naast ze, drinken weer de inmiddels bekende koffie en varen dan gezamenlijk door de brug. De toer naar de Franse kant van de Lagoon is lastig, wij moeten zelfs een keer losgetrokken worden door een langskomende dinghy. Uiteindelijk komen we daar waar we willen, de Cedo Nulli ankert eerst en wij ankeren daarna en knopen de boten aan elkaar. Zo kunnen Joris en Nicole met een gerust hart naar Nederland vliegen. We gaan uit eten de volgende morgen worden koffers gepakt en ik huur nog snel een auto om Joris, Nicole en oma Suus naar het vliegveld te brengen en oma Mimi, opa, Mimi en Suzan op te halen. Het is een Hyundai I10, dus dat wordt een paar maal rijden. Alles gaat goed de Nederlandse ploeg gaat in het KLM vliegtuig, waar de Duitse ploeg uitkomt. Zij hebben daar een huisje gehuurd en we gaan nu de volgende 2 weken Sint Maarten verkennen en genieten van een huisje met zwembad….., toilet en douche……